De Dierenambulance

Bovendien brengt het risico’s met zich mee om dieren te vervoeren. Ik herinner me het transport van een niet gecastreerde kater uit mijn begin periode als dierenarts. Ik zou het beest even met de oude mercedes van mijn vader meenemen naar Grou. Ik heb erg lang moeten horen hoe vreselijk de auto naderhand nog stonk! Katten moeten dus in een afgesloten bak. Honden vervoer ik bij hoge uitzondering ook wel eens. Ze willen altijd het liefst naast je op de bijrijderstoel. En vrijwel altijd hijgen. Alles nat. En gapen. Dat heeft dan weer niets met vermoeidheid te maken maar vooral met het niet goed raad weten met de situatie. Nee, dan is de dierenambulance beter berekend op vervoer van dieren. Alhoewel? Vorig jaar mocht ik midden in de nacht op een merkwaardige manier van dienst zijn. Een dierenambulance uit Leeuwarden was de hele dag al onderweg om een agressieve Sint Bernard te herplaatsen. Uiteindelijk zou een opvang in Hoogeveen uitkomst brengen. Daar aangekomen durfde men het niet aan om het dier op te nemen, domweg omdat ie niet meer te benaderen was. Hij zat los achterin de auto en iedereen was bang voor hem. Dan maar terug naar Leeuwarden. Onderweg besloot de chauffeur ten einde raad een dierenarts te vragen het beest in te laten slapen. Het was ondertussen middernacht en ik bleek als enige op de route bereid te zijn om de helpende hand te bieden. Ik zal de details achterwege laten, maar uiteindelijk moest de kolos het loodje leggen………

Een veel aardiger verloop kende het laatste contact met de vrienden van het dierenhospitaal op wielen. Op hemelvaart werd door hen een aangereden jonge rode kater binnengebracht. Behoorlijk dizzy en met een kaakfractuur. Eerste zorg met pijnstiller en rust bood uitkomst. Daarna bracht ik katerlief onder zeil en zette de kaak met een staaldraadje. Een afgebroken hoektand werd tevens getrokken. De volgende dag was het dier alweer redelijk bij de pinken. Met heel veel kopjes geven leek hij zijn dankbaarheid te tonen. Wel stonk de hele praktijk een uur in de wind. Stank voor dank, want hij was nog een echte kater. Maar gelukkig begon het beest aan het eind van de dag zelfs wat te eten. Er waren geen meldingen van vermissing binnen gekomen maar ik wist waar ie ongeveer gevonden was. Dan zelf maar gaan speuren. En, oh mazzel, bij het tweede telefoontje was het al raak! Hij heette ‘Rosso’ en was nota bene op een steenworp afstand van de praktijk in Reduzum geboren. Ondertussen naar Wergea verhuisd en al een paar dagen zoek. Een gelukkige hereniging volgde. Leve de vrijwilligers van de dierenambulance!